پارادکس آینه

از جمله موجوداتی که در این عالم واقعا موجب حیرت است، آینه می باشد.

وقتی خود را در آینه نگاه می کنیم؛

از یک طرف ما در آینه هستیم و عدم نیست. یعنی بودن یا نبودن ما در آینه یکسان نیست و واقعا یک موجودی را داخل آینه ادراک می کنیم.

از طرف دیگر می دانیم که ما بیرون از آینه هستیم و وارد آینه نشده ایم. 

آیا ما وقتی آینه را می بینیم، خود آینه را نمی بینیم و تصویر داخل آینه را می بینیم؟ آیا هم خود آینه را می بینیم که جیوه ای هست و هم تصویر را؟ (منظور از آینه، آینه تمیز است که کاملا تصویر را منعکس می کند.)

 اگر آینه را با دید استقلال بین بنگریم و تصویر داخل آینه را نبینیم دیگر تصویری از آینه بما هو آینه نمی ماند. در واقع خود آینه هیچ تصویری ندارد و ذاتش نشان دادن غیر، است. مگر اینکه قاب یا کدورتهای روی آینه را ببینیم.

حال سوال اینست که بر اساس این مثال آیا ذهن انسان آینه ای هست که موجودات در او وجود دارند؟ و یا  اینکه موجودات، آینه هایی هستند که انسان خودش را در مظاهر و شکلهای مختلف تجلی دهد؟ و هر کدام یک تجلی از حقیقت انسان هستند؟